Happy Moondays

Buikgevoel

Zondagmiddag werd ik nietsvermoedend getroffen door een redelijk hardnekkig buikgriepje. Zo hardnekkig dat de nasleep ervan zich nu nog doet voelen. Buikgriep lijkt trouwens de enige ziekte te zijn die ik steeds weer oploop, of ik nu in België of pakweg Egypte vertoef, wat kan te maken hebben met de enorme hoeveelheden voedsel die ik geneigd ben te verzetten (lees: naar binnen te slokken). Van pips ging het naar slapjes, en ‘slapjes’ baande de weg voor ‘doodziek’. Zoals het in België naar goede gewoonte weer strontweer is, is het hier dus ‘weer stront’ (pardon my French!).

Weer

Ook in Jinan is het voor de eerste keer sinds onze aankomst weer strontweer. Grappig genoeg hebben de stadsplanners van Jinan de mogelijkheid op regen niet voorzien in hun blauwdrukken, en zijn er, zo zien we nu, quasi nergens rioolputten of afvoergeulen te bespeuren. Dat schrijnend gebrek aan drainagemiddelen leidt, niet geheel verwonderlijk, tot kleine plaatselijke overstromingen. Kortom, onze kleren hangen fier te drogen aan de waslijn, en vandaag wordt thuiszitdag voor Sophie en Sid. Vandaag gaat tevens onze vakantie van start, net nu onze medesinologen in Leuven stilaan hun oude routine opnemen en ongetwijfeld met (nu nog) ongetemperde ijver hun karakterschriftjes aanvullen. Succes aan jullie allen (en bij uitbreiding: succes ook aan alle niet-sinologen)!!! Onze ijver is eveneens terug van weggeweest, aangezien we na een aanvraag op - naar China’s normen – simpele wijze van klas zijn kunnen veranderen. We zitten nu in de zogenaamde zhongji er ban 中级二班, zeg maar de hoogste klas binnen intermediate niveau, waar we ons stukken beter op onze plaats voelen. De recente wissel heeft niet echt iets te maken met een al te hoge moeilijkheidsgraad, gezien het niveau van de gaoji yi ban 高级一班 echt wel het onze is (zo ook naar het gevoel van onze leraars). We vonden echter (na één week al, je moet niet vragen) dat we onszelf toch enigszins moesten achternahollen, niet alleen om de volgende les tot in de puntjes voor te bereiden, maar ook om steeds weer bij te zijn met de vorige lessen, kwestie van niet door de mand te vallen indien ondervraagd over de woordenschat.

Het mid-autumn festival waarvan sprake in de vorige entry (ook Mooncake-festival of Lantern Festival genoemd) is inmiddels van start gegaan, met de nodige klappertjes, voetzoekers en andere vuurwerksoorten die allen duidelijk hoorbaar zijn vanop de derde verdieping. Soms lijkt het wel alsof er een oorlog aan de gang is op de straten van Jinan, maar na de deur te zijn uitgegaan, concluderen we dat de vrees voor eventueel wapengekletter geheel ongegrond is: enkel het moordende verkeer is hier dodelijk. Gisteren hing de geur van verbranding – vermengd met roetdeeltjes en mist - dan ook niet alleen op straat, maar ook in onze eigenste vertrekken.

Op culinair vlak gaat alles hier goed, zij het dat we ons tegenwoordig vermaken met de levendige herinnering aan Westers (en Belgisch) eten, en ik zoals gezegd de effecten van een Chinese voedselbacterie op het menselijk lichaam heb kunnen ervaren. Vreemd genoeg ga je het snelst dingen missen die je thuis niet regelmatig at. Zo heeft Sophie (veganist) reeds te kennen gegeven dat een ‘boterham met eike’ haar nu ten zeerste zou smaken, en ben ikzelf al een tijdlang aan het smachten naar een overheerlijk, smeuïg stuk flantaart (voor de leken: lichtbruin gekleurde taart met typerende, harde korst en puddingachtige vulling met hemelse textuur, gewoon hemels…o ja, en als het kan met slagroom en bresiliennenootjes)

Om de nakende koude te lijf te gaan hebben we ons gisteren een stevige, goed gewatteerde winterjas met bonten kraag aangeschaft. De winterjassen staan nu nog in solden, dus leek het ons een goed idee de onvermijdelijke prijsstijgingen voor te zijn (naar het schijnt worden ze binnen dit en een paar weken 3 tot 4 maal duurder).

Na Li Yan ondervraagd te hebben naar zijn schoolervaringen kwamen enkele interessante ontdekkingen aan het licht. Het jongetje volgt wekelijks 45 uur les en krijgt tussendoor maar weinig de kans zich te vermaken met zijn klasgenootjes. In China is speeltijd een ongekend fenomeen, wat betekent dat Li Yan zich op een week verplicht met niet veel anders dan studeren bezighoudt. Op de vraag of hij goed overeenkwam met zijn leerkrachten antwoordde hij terstond “Neen, het zijn woestelingen”, een veelzeggend antwoord, ook al komt het van een prepuberaal jongetje dat ongetwijfeld een hekel heeft aan studeren. Hoe dan ook lijkt hij kennis te absorberen (hij kan het getal pi uitschrijven tot 100 cijfers na de komma), en wanneer je hem op enthousiaste wijze zinnetjes hoort inoefenen lijkt het alsof hij niets liever doet. Toch lijkt hij eerder in de wieg gelegd voor wiskunde en wetenschappen, zijn grote droom (net als die van iedere andere Chinese scholier) is dan ook om ooit aan een grote Amerikaanse universiteit te kunnen gaan studeren, en mama en papa uiteindelijk te laten overkomen uit China.

Vooruitzicht
Wij getweeën gaan een heerlijk rustige week tegemoet, en zullen heel waarschijnlijk nog wat van de ‘sights’ in Shandong meepikken, waaronder Taishan, één van de 5 Taoïstische heilige bergen verspreid over evenveel provincies. Verwacht jullie dus alweer aan een uitgebreid toeristisch verslag, doorspekt met allerlei weetjes en foto’s. Daarnaast speel ik met het idee om binnenkort een ‘special’ te posten over het fenomeen ‘Chinglish’, oftewel een vreemde en zonder uitzondering hilarische variant op de Engelse taal die ontstaat na toepassing door Chinezen.

Veel liefs!!!

S & S