Blogbezoekers, gegroet!
Hieronder volgt een ‘beknopte’ uiteenzetting van de belangrijkste nieuwtjes en gebeurtenissen die ons de voorbije week hebben beziggehouden. Veel leesplezier!
Mensen met papieren
Het ontbrak ons tot voor kort aan een verblijfsvergunning, een aanvulling op ons studentenvisum die van ons getweeën voor een jaartje officiële inwoners van Jinan maakt, te verkrijgen in het plaatselijke Bureau for Border Exit and Entry. Begin vorige week hebben we dan ook verplicht aan den lijve ondervonden hoe onwaarschijnlijk irritant het doorlopen van de Chinese bureaucratie kan zijn, en hoe moeilijk het is om je als Westerling/sterveling op te werken in het administratieve apparaat van de door ons meestal zo geliefde Chinezen.
Ter illustratie volgt een kort voorbeeld gegrepen uit het dagelijks leven in Jinan (en waarschijnlijk ook van toepassing op andere steden in China), meer bepaald uit het domein ‘winkelen’. Bij de aankoop van om het even welk artikel dien je als klant vooreerst het aan een gespecialiseerde toonbank ontvangen strookje doorzichtig papier met zorg over te brengen naar de kassa. Na ontvangst van een kassabon begeeft de klant zich vervolgens opnieuw naar eerstgenoemde toonbank, alwaar hij zich na afgifte ervan de trotse eigenaar van pakweg een wandklok of strijkijzer mag noemen. Het hele proces eindigt pas wanneer met je gloednieuwe klok en bijhorende papiertjes voorbij de eigenlijke kassa van de supermarkt en haar soms argwanende maar dikwijls vriendelijk lachende caissières bent geraakt. Na zo’n winkelbezoek valt nog met glimlach twijfelen aan de noodzaak van zulk een omslachtig systeem, ‘but at least you’ve got something to show for it’, je gaat met andere woorden niet met lege handen de winkel uit. Wanneer de logica van een dergelijk systeem zich echter doorzet naar het regelen van zaken van administratieve en dus onafwendbare aard, leidt dat doorgaans tot diepgaande en langdurige frustraties.
Zoals vermeld dienden we ons als inwoners te registreren bij de lokale autoriteiten, een opgave die enigszins bemoeilijkt werd doordat we wonen in een huis dat buiten de campus gelegen is. Te zien aan de gelaatsuitdrukking van de leerkracht van dienst op de dag van onze registratie als studenten (twee weken geleden), is dit een situatie waarmee de leiding van onze universiteit zelden wordt geconfronteerd. Uiteindelijk bleek een ander stel regels op ons van toepassing en werden we de laan uitgerstuurd met 2 formuliertjes (Sophie en ik koesteren inmiddels een grondige haat jegens formuliertjes!!!).
Met deze 2 briefjes op zak en verkerend in de waan dat de in het verschiet liggende rompslomp best wel zou meevallen, stapten we vorige week in een taxi met bestemming 出入境管理处 (churujing guanlichu), oftewel reeds genoemde Bureau for Border Exit and Entry. In de hal van dat gebouw, waar tevens geen mens aanwezig was en vallende spelden voor een schitterend klankspel zouden hebben gezorgd, bleek een nummertje trekken volgens de politieagent van dienst obligatoir. Dolkomisch en tegelijk diepdroevig is het wanneer je eer je zelf aan de beurt bent moet wachten tot een ijzige computerstem de 15 nummertjes die aan het jouwe voorafgaan op eentonige wijze heeft afgeroepen. Geduldig als we zijn, wachtten we tot de denkbeeldige klanten in de onzichtbare rij voor ons hun onbestaande ‘multiple-entry visa’ naar nergens, een rustieke en ongetwijfeld zeer rustgevende bestemming, hadden verkregen.
Bijna onmiddellijk na ons aantreden verzekerde de inmiddels duchtig smorende politieagent dat onze documenten onvolledig waren. We waren niet in het bezit van een officiële toelating tot verblijf buiten de campus, dewelke moest aangevraagd worden in het plaatselijke politiekantoor. Een ellenlange zoektocht en een hele hoop fut later bevonden we ons tot eigen groot jolijt in het juiste politiekantoor. Jinan is over de keper beschouwd een eerder eenvoudige (lees: achtergestelde) stad, maar omwille van haar immense omvang en bevolkingsaantal telt ze nu éénmaal, zoals het een stad met rommelige bureaucratie betaamt, een onvoorstelbaar aantal politiekantoren en regeringszetels. Er is er schijnbaar eentje voor iedere gelegenheid, wat ook te zeggen valt over de ‘heerlijke’ ‘mooncakes’ die worden verkocht in iedere Chinese patisserie. “Delicious Mooncakes, worthy of sharing with your families!”, luidt de slogan die verondersteld wordt het Mooncake Festival (dat binnenkort van start gaat en in heel China zal worden gevierd) in te huldigen. Mooncakes zijn verkrijgbaar in alle populaire varianten, met de corn-flavoured-mooncake en de beef-mooncake op kop. Maar dit alles geheel terzijde. Tot onze verbazing bevonden we ons uiteindelijk in het juiste politiekantoor, waar we zeer vriendschappelijk werden onthaald door een moeilijk verstaanbare en op zijn beurt kundig sigaretten verslindende agent. Na een zakelijk praatje en met de aldus verkregen toelating begaven we ons de volgende dag opnieuw naar het Bureau of blablabla (naast een hekel aan formuliertjes creëer je er gaandeweg ook één aan titels). Toevallig genoeg werd daar net een groep medestudenten (Russen, Koreanen en Nepalezen, ‘Napoleons’ genoemd door een Australisch meisje dat deel uitmaakte van de groep) aan een residence permit geholpen. De leerkracht van Shanda die hen bijstond bleek nadat we onze zaken hadden afgehandeld zo vriendelijk ons een lift met de schoolbus aan te bieden, een geste waar wij maar al te graag op ingingen. Na afloop van dit alles en na aankomst in centrum Jinan waren een zucht van opluchting en een stevige maaltijd wel op hun plaats.
Als alles naar behoren is verlopen, liggen onze paspoorten (mét bijhorende stempel, klever of kribbel, zolang het er maar officieel uitziet) nu op hun rechtmatige eigenaars te wachten op het bureau van één of andere onverschillige bediende. Morgennamiddag nemen wij vastberaden de taxi richting guanlichu, en zullen wij kordaat en met de nodige présence het gebouw betreden, om zo zonder al te veel poespas onze verblijfsvergunning overhandigd te zien. Met geheven hoofd zullen wij daarna het gebouw verlaten, en op dezelfde manier zullen wij, ditmaal met goedkeuring van de ons gunstig gezinde Jinanese regering, ons verblijf in deze stad (’t boerengat) voortzetten!
Studeren aan Shandong Daxue
Vorige woensdag is voor ons de routine van weleer opnieuw van start gegaan. Naast het volgen van een aanvaardbare vier lesuurtjes per dag hebben we ook onze karakterstudie terug opgenomen. De lesuren zijn hier aanzienlijk korter dan die aan de KUL, waardoor ons een overschot aan tijd rest dat door ons gretig gespendeerd wordt aan rusten, het voorbereiden van de lessen die volgen en het bezoeken van bezienswaardigheden in Jinan.
De gangen van ons lesgebouw (CIE = Center for International Education) worden gefrequenteerd door een grote hoeveelheid internationale studenten die zich allen, al dan niet even ijverig, hebben toegelegd op de studie van de Chinese taal. Zowat ieder land lijkt er vertegenwoordigd, nu eens door een enkeling (pakweg Macedonië), dan weer door een samengeklitte buslading, afkomstig uit een nauw aan China verwant land (zie Korea en Rusland).
De lessen zelf zijn een stuk moeilijker dan verwacht, niet zozeer als gevolg van de leerstof (die in Leuven ook al van een hoge moeilijkheidsgraad was), dan wel door de snelheid waarmee de weliswaar zeer vriendelijke leerkrachten reeds genoemde leerstof verwerken. Voorbereid opdagen is dan ook onontbeerlijk in een klas als de onze, waar schijnbaar iedere Koreaan de Chinese taal machtig is en niet langer dan een nanoseconde wordt stilgestaan bij ieder nieuw woord en de toepassing ervan. Een dikke lastpak zijn verder de zogenaamde rules of attendancy op Shandong Daxue, die je als student zowat verplichten om alle lessen bij te wonen. Hoe dan ook blijft het ons voornemen om niet (tenminste dit jaar niet) ten prooi te vallen aan stress teweeggebracht door schoolgaan, temeer omdat dit jaar geen deel uitmaakt van onze opleiding en we hier hoe dan ook bijleren, of we nu les volgen of niet. Waarschijnlijk zullen we volgende week een lesje meepikken in chuzhong (intermediate niveau) en eens kijken of het er daar wat kalmer aan toe gaat... Hoe dan ook vallen onze lessen gelukkig genoeg in de voormiddag, waardoor we ons gedurende de rest van de dag kunnen toeleggen op interessantere (doch even leerrijke ;)) zaken.
Vanalles
De door onze huisbazin voorziene (of eerder: wijselijk achtergelaten) wasmachine blijkt veel van zijn oorspronkelijke capaciteiten te zijn verloren. Momenteel beperkt het toestel zich tot het afspelen van irritante deuntjes die bij iedere luisterbeurt opnieuw pijnlijk duidelijk maken hoe nutteloos het apparaat waaruit ze weergalmen, is geworden. Als gevolg van de onwil die het toestel vertoont, zijn we dus genoodzaakt onze toevlucht te nemen tot handwas (voor liefhebbers van “The Fast Show”: “Where’s me washboard?? Ay?”). Ook de kunst van het strijken hebben we ons reeds meester gemaakt, blijkbaar kan je dus met een soort “strijk-ijzer” zogenaamde “plooien” uit kleding doen verdwijnen, en ik maar denken dat een handvol magisch feeënpoeder de klus zou klaren. Kortom: respect voor alle mama’s (en oma's) in de wereld!
Voorts hebben we tot ons beider heugenis – na een aantal teleurstellende maaltijden en de daaruit resulterende toiletbezoeken - eindelijk een restaurantje gevonden dat én buitengewoon hygiënisch is én aan ons beider smaken appelleert. Het etablissement in kwestie bevindt zich in onze straat (tevens ook de straat waar de noordelijke ingang van Shanda op uitkomt) en biedt een uitgebreide selectie aan authentieke Chinese gerechten. Ook het cliënteel is er uitgesproken Chinees, wat resulteert in een nogal komisch contrast wanneer wij na een voormiddagje les met volgestouwde rugzakken de zaak betreden en onze komst zowat alle aanwezigen van hun honger beneemt. De bereiding van de gerechten duurt er net dat tikkeltje langer dan in andere eethuisjes, maar daar zit de uitstekende kwaliteit van het eten ongetwijfeld voor iets tussen.
Tenslotte dient vermeld dat onze kat de laatste tijd wonderwel sloeg in haar voornaamste opzet, namelijk haar baasjes uit hun (zuurverdiende) slaap houden. Ze heeft karakter, dat moet gezegd, maar die eigenschap vertaalde zich ’s nachts dikwijls in koppig miauwen omwille van niet nader omschreven redenen (ze is niet bepaald goed in het verduidelijken van haar bedoelingen). Haar dagen vulde ze dan weer door doelloos uit het raam te staren (hoe lang je de achterkant van een gebouw interessant kan vinden blijft een raadsel, behalve voor katten dan) en met het stukkrabben van onze fauteuils (vaarwel waarborg!). Inmiddels is ze echter de lieflijkheid zelve en vertedert ze ons dag in dag uit met haar schattige katjesgedrag. Plastic zakken zijn nog steeds haar voornaamste fetisj, maar haar aandacht gaat ook uit naar kleine, ronde, snel bewegende objecten en schoenen die al eens gedragen zijn.
Tenslotte hebben we zondag andermaal vier uurtjes lang lesgegeven aan Li Yan, die een erg charmant en innemend jongetje blijkt te zijn. Onze lessen beperken zich voornamelijk tot het inoefenen van vaste constructies en het aanleren van nieuwe woordjes, de rest laten we over aan geoefende leerkrachten. Li Yan is maandagochtend vertrokken op legerkamp, een verplichte activiteit voor alle Chinese middelbare en universitaire scholieren. Ook thuis geniet de jongeman een zeer strenge en disciplinaire opvoeding, en die vier uurtjes in ons gezelschap beschouwt hij dan ook als een welkome afwisseling in een week waarin stress en prestatiedruk vanwege zijn ouders de bepalende factoren zijn. Ondergetekende heeft mogen proeven van Li Yan’s onwaarschijnlijk kinderachtige recept ‘Coke and Banana’s’, een naam die spijtig genoeg alles zegt over het eerder teleurstellende gerecht waaraan ook reepjes Snickers naar smaak kunnen worden toegevoegd. Echte liefhebbers drinken zonder verpinken ook het ‘soepje’ op dat ontstaat na mengen van alle ingrediënten. Hmmm…
Ziezo, tot zover deze update, liefste mensen --> duizendmaal dank voor de leuke reacties, blijf zeker even gul met liefde en berichtjes en zet jullie alvast schrap voor een verslag van 2 van Jinan’s meest noemenswaardige attracties, weldra te lezen hier op Sensinjinan...
Greetzz
S & S
(foto's van ons ingericht huisje staan op Picasa, neem gerust een kijkje!)
