Samen in Xiamen...

Dag mensen allemaal!

Het is lange tijd stil geweest in het bastion van S & S, maar hier verschijnen we alweer ten tonele! Onze vertrekdatum begint zo stilaan te naderen, dus dachten we van: we gooien de boel nog eens helemaal om! Ten gevolge van deze magistrale ingeving pakten Sophie en ik dan maar zonder aarzelen onze biezen, et voilà, in een oogwenk (weliswaar een extreem landurige oogwenk van 42 uur, maar het woord ‘oogwenk’ vat iets beter de ‘vliegensvlug-heid’ waarmee we ons een weg hierheen baanden) bevonden we ons zo’n slordige 2000 km ten zuiden van onze vorige thuisbasis, meer bepaald in regio Xiamen, provincie Fujian.

Ha!-moment

Een medereiziger was mateloos geïnteresseerd in de kleur van onze ogen, en was er - mogelijk onder invloed van Chinese wetenschappelijke publicaties en theorieën over het thema in kwestie - van overtuigd dat wij als ware nachtuilen in het donker konden zien. Het spreekt voor zich dat we ’s mans opvattingen hieromtrent wat hebben moeten bijstellen, en aldus stapten we vergenoegd en met 60+ kilo in ons kielzog van de trein in het paradijselijke Xiamen. De discrepantie tussen Farenheit en Celsius moet hier met een korreltje zout genomen worden, want na een persoonlijke eerste peiling kwam ondergetekende alvast uit op een ruwweg geschatte 80 °C, give or take a few degrees. Da’s echter niets waartegen een colaatje van de McDonalds niet tegen bestand is, en met een wild wapperende kofferbak en in het gezelschap van onze uiterst sympathieke huisbaas Ding Hui begaven we ons naar ‘ons eiland’.

Ter plekke

Een salamander in de keukenkast (met vriendjes op veel andere plaatsen), het (door het handig gesitueerde ‘broekgat’ wapperende) piemeltje van het zoontje van onze huisbaas, een uitzicht op de ferrydokken van Gulangyu en de algehele broeierigheid, alle wezen ze ons met de neus op de feiten: vaarwel Jinan, welkom paradijs!

*update*: voor het geval sommige van onze lezers zich afvroegen hoe het piemeltje van bovengenoemd zoontje mij onder ogen kwam (en dat ìs ongetwijfeld het geval) --> tot een bepaalde leeftijd dragen Chinese kindjes broeken die het zitvlak onbeschermd laten en zo pampers overbodig maken... (dit fenomeen zorgt tevens voor onbestemde poeltjes gele vloeistof in het straatbeeld en op openbare plaatsen die - voor diegenen onder ons die niet graag met mooie schoenen of zware bagage door pipi-stroompjes waden - de vlotte doorgang 'enigszins' belemmeren...kuch*goor*kuch)

Ondertussen gaan flarden van onze gedachten nog uit naar de ontelbare slachtoffers van de recente catastrofe/aanhoudende rampen in Sichuan. Menselijk lijden, van die omvang dan nog, is iets waarbij werkelijk alle onbenulligheden des levens in het niets verbleken, en dat besef je pas goed en wel als dat lijden relatief dichtbij je plaatsvindt.

Ouch!

De recente woede-campagne gericht tegen de Fransen en hun winkelketen Carrefour is ons nog niet geheel ontgaan. Onlangs werd ik nog ij zo na door een heethoofd aan het stuur van een taxi uit de auto gezet pal in het midden van een druk kruispunt; gelukkig kon ik de man net op tijd geruststellen dat ik noch een Fransman, noch ‘één van die Amerikanen’ was. Deze jongeheer had ‘ergens op het internet gelezen’ dat winkelketen Carrefour ‘het verzet en de oproep tot onafhankelijkheid vanwege Tibetanen steunde’ – net zoals Delhaize al eens haar stem laat gelden in burgeroorlogen en interne crisissituaties van landen overal ter wereld? – en dus posteerden hij en z’n vriendjes zich maar al te graag luidkeels en wapperend met vlaggen aan de ingang van de Jialefu voor een goeie ouwe boycot. Behalve de importsectie (hmm, lekkere spaghettisaus en sprit-koeken) zijn alle producten die er verkochten worden van Chinese makelij; zulks stond echter niet in de weg van de man en zijn principes, en dus hield hij (luid schreeuwend) vol dat luid schreeuwen en mensen de toegang ontzeggen tot een winkelketen de oplossing waren voor het vermeende probleem.

Voorts ben ik fier te kunnen meegeven dat Wikipedia terug te bezichtigen valt op het Chinese net, en zo ook alle Chinezen met mij, vermoed ik. Verheugd over deze recente evolutie dacht yours truly: “laat ons even de proef op de som nemen”. Vastberaden tikte ik wat zoektermen in die refereerden naar enkele van de in de ogen van Chinezen meest gevoelige thema’s. “Boys will be boys”, dacht ik evenwel toen ik merkte dat mijn internet me plotsklaps in de steek liet, en wel voor enige tijd. Enigszins teleurgesteld omdat ik mijn lijstje met gevoelige onderwerpen niet had kunnen afwerken, surfte ik dan maar verder, browsend naar banale onderwerpen van minder subversieve aard… Goh, wat is zo'n online database toch handig, als je weet waarnaar je moet zoeken tenminste!

Greetzz

S & S

Japanorama...

Konnichiwa iedereen!  

De voorbije week brachten Sid & ik 9 dagen door in Tokyo, Japan!! Het was een vakantie die we
nooit nog zullen vergeten want ze was in alle opzichten adembenemend...Ik vertrok met grote
verwachtingen maar had nooit gedacht dat ik ook effectief vrijwel meteen op Japan verliefd zou
worden. Dankzij mijn vriendje heb ik er nu een nieuwe passie bij! 

Er is zoveel te vertellen dus ik probeer te beginnen bij het begin en voor ons 
was dat Beijing. Vanuit Beijing vlogen we naar Shanghai waar we na het invullen 
van allerlei exit-formuliertjes verder vlogen naar Japan en 2u later waren we al 
geland op Narita airport, de overdreven chique luchthaven van Tokyo. Zo kort duurt 
het dus maar om in een volledig andere wereld terecht te komen, want het verschil 
met China kon niet groter zijn! Op de luchthaven konden we een snelle trein nemen 
die ons naar het centrum bracht en zo kregen we een eerste indruk van de stad. 
Eerst overal lieve kleine houten huisjes maar niet veel verder doken al gigantische 
wolkenkrabbers op.

Aangekomen in onze Kimi Ryokan (Japans guesthouse) wisten we meteen dat het goed zat! 
De inrichting was prachtig, overal houten vloeren waar je met blote voeten op moest 
lopen en strakke bloemstukken. De kamer rook heerlijk naar de tatami-matten die op 
de vloer lagen en we hebben nog nooit zo lekker geslapen als op onze futons daar! 
Er was ook een traditioneel bad in het hotel, volledig gemaakt uit cipressenhout. 
Japanners zijn gek op baden maar een bad nemen doe je volgens hen enkel en alleen 
om te ontspannen en niet om te wassen! Vooraleer je een voet in het bad zet moet je 
dus van kop tot teen gewassen zijn onder de douche. 

De bediening was er zo vriendelijk, een bedenking die we later nog op heel veel
plaatsen zouden maken. De Japanners zijn zeer ingehouden en onderdanig, altijd
beleefd en zeggen constant dank u of sorry zelfs wanneer het helemaal niet hoeft.
Een van de vriendelijkste gebaren is de buiging die een beetje te vergelijken is
met een handdruk bij ons. Die buigcultuur zorgt soms wel voor heel grappige situaties
wanneer de ene persoon uit respect meer wil buigen dan de andere en 2 mensen op de
straat bijna een minuut bezig blijven :-)

We hebben heel veel bezocht, het tempo lag hoog want er is nu eenmaal te veel te zien 
in Tokyo. De metro met zijn meer dan 15 verschillende lijnen was gelukkig niet te 
moeilijk te doorgronden en bracht ons overal naartoe. De stations waren gigantisch!! 
Soms wel 20 minuten wandelen naar de uitgang... De taxi is nooit een optie geweest. 
(om een idee te geven; de taxirit van de luchthaven naar het centrum kan meer dan 230 
euro kosten slik!)  

De hoogtepunten zijn te talrijk om allemaal uit te schrijven, daarover zeggen de fotootjes 
hopelijk genoeg. Een van de mooiste momenten voor mij was het mogen bijwonen van een bruidsceremonie 
opgevoerd bij het grootste schrijn van Japan, het Meiji-Jingu schrijn. Voor deze 
feestelijkheid kleed de hele familie zich op in kimono. Het geheel was prachtig om 
zien...  

Via een goede vriend van mij konden we in Tokyo ook contact maken met een jong Japans 
koppel dat tot vorige maand een jaar in Belgie verbleef. Daisuke en zijn vrouw Hiromi 
waren heel aangenaam gezelschap en het was voor ons natuurlijk de ideale kans om eindelijk 
een goed gesprek te hebben met Engels sprekende Japanners en zo een beetje dichter bij 
de cultuur te komen. We maakten samen een boottocht over de sumida-gawa rivier en sloten 
de dag af met een maaltijd in een soort van privekamertje van een mooi restaurant. Over 
de Japanse eetervaring volgt zeker meer geschreven door Sid...

Wat ook veel indruk op mij gemaakt heeft is de Japanse mode! Ongelooflijk hoe stijlvol 
de Japanse vrouwen op straat verschijnen, iemand zonder make-up of stiletto's spotten 
op straat was praktisch onmogelijk. Iedereen leek er een eigen speciale stijl op na te 
houden, soms tot in het extreme toe. Bij ons zouden hier niet veel mensen mee wegkomen 
zonder er tuttig uit te zien of alle aandacht te trekken maar in Tokyo ging het perfect! 
Daar draag je gewoon wat je wil omdat je het mooi vindt en niemand zal je daarom bekijken. Ideaal!

Het moderne van Tokyo blaast ook iedere nieuwe bezoeker omver denk ik, zeker als je uit een stad 
als Jinan komt. Een mooi voorbeeld zijn de toiletten. In China zijn toiletten vaak zoveel 
als veredelde gaten in de grond maar in Tokyo zoveel meer... Kijk naar deze afstandsbediening naast een japans toilet 

Ja je ziet het goed, dit toilet heeft zelfs speciale sound-effects waarvan je het geluid kan 
aanpassen naargelang 'je behoefte'. Hilarisch vond ik dat :) Privacy ten top. 

Ten slotte nog een beetje over de Japanse shinto-schrijnen die echt een magische 
sfeer uitstraalden. Sommige kwamen we per toeval tegen verstopt tussen hoge gebouwen 
en andere waren gewoon zo bekend dat je ze niet mocht missen. Voor je het schrijn 
betreedt moet je jezelf reinigen. Dat doe je door eerst water te gieten over je beide 
polsen en tenslotte ook wat water in je mond te nemen en dan weer uit te spuwen 
(in tegenstelling tot China is dit de enige plek in Japan waar er gecontroleerd gespuwd mag worden, oef).

 Sid heeft de tactiek al helemaal onder de knie, kijk maar : 
http://picasaweb.google.nl/Sid.Sophie/JapanTokyo/photo#5196147737808448930
 

Vervolgens betreed je het schrijn. Aan het grote wierrookvat verzamelen zich mensen 
die proberen de rook te vatten met hun handen en uit te smeren over hun hoofd. Dit 
zou je slim maken :) Ook zie je veel mensen met een houten kokertje schudden voor 
een muur met schuifjes. We ontdekten dat in die houten kokertjes allerlei stokjes met 
tekens verstopt zitten. Als je hard genoeg schudt komt er een stokje uit en kan je 
het schuifje met hetzelfde teken als op het stokje openen. In dit schuifje ligt dan 
een papier met een voorspelling op. Er zijn goede voorspellingen en minder goede. Heb 
je een slechte getroffen dan vouw je ze beter op en bind je ze aan de speciaal daarvoor 
opgehangen koorden. Dan ben je er snel vanaf! Ook heel mooi en fotogeniek zijn de ema's, 
mooi versierde wensplaatjes die je overal ziet hangen in Japanse tempels en schrijnen. 

Japan en haar bevolking hebben een geweldige indruk op ons gemaakt en ik vond het zo 
spijtig om weg te gaan. Eens terug in Leuven willen we zeker een woordje Japans leren en 
geld sparen om dan hopelijk terug te kunnen gaan en meer van het land te zien! Maar nu eerst 
nog 3 maanden China verder verkennen. Wat hebben we het toch goed!!!

Veel liefs,

S & S