~Tibetaanse Sferen~

Vandaag beleefden we mogelijk de mooiste ervaring tot nu toe in China! Vanochtend besloten we de taxi te nemen naar een onbekende witte pagode die we eens gezien hadden in de verte wanneer we op een berg stonden te genieten van het uitzicht. Het witte puntje gelegen op een berg dat mooi uitstak boven de stad vroeg om onze aandacht! Dus dropte de taxi ons aan de voet van de berg in een piepklein boerendorpje en vroegen we de locals om ons de weg te wijzen naar de pagode. Om die te bereiken moesten we door een bos dat ook als kerkhof fungeerde. Gezien het de tijd is van Chinees nieuwjaar werd daar veel geofferd en werden er hopen papieren geld verbrand. Dat is een traditie hier, velen geloven dat al wat men doet verbranden bij het graf meegaat naar het hiernamaals.

Na een tochtje door het bos kwam de pagode dichter in zicht. Na wat zoeken vonden we de ingang en bleek dat er helemaal niémand te bespeuren viel. Dat is hoogst eigenaardig in China. Bleek dat het domein rond de pagode nog in aanbouw is en het eigenlijk nog niemand toegestaan is de werf te betreden. Maar gezien het de week van chinees nieuwjaar is en er geen arbeider werken hoeft konden we probleemloos binnen. We waren helemaal alleen met de prachtige pagode en de geweldige besneeuwde bergtoppen. Althans dat dachten we…

Ik stond vrolijk te poseren voor een foto toen ik opeens naast mij een slapende waakhond opmerkte in zijn nogal verborgen hok. Ik schrok me dood!! Na verdere inspectie bleek de hond toch aan een koord te hangen en konden we het wel wagen om de pagode van dichterbij te bekijken. Eens we boven kwamen en genoten hadden van het prachtige uitzicht merkten we tot onze verbazing de aanwezigheid van 2 monniken. Ze lachten vriendelijk en het bleek dat zij rechtstreeks uit Tibet waren overgekomen! (Deze provincie Yunnan grenst nl aan Tibet) Ook al was een gesprek voeren moeilijker dan anders gezien we de Tibetaanse taal niet machtig zijn, toch werden we vriendelijk verzocht om mee thee te drinken in hun woonvertrekken. Zo’n kans krijgen we niet meer snel dachten we, dus we gingen mee.

We kregen yakboterthee aangeboden, een ware uitdaging. Yakboterthee is het Tibetaanse drankje bij uitstek en heeft, zacht uitgedrukt, een zeer speciale smaak!! Stel je iets voor als boter en zout tot een vloeibaar stremseltje gemaakt. Ik had er na 5 slokken lichtjes genoeg van maar m’n immer tot uitdaging aangetrokken vriendje dronk er 2 glazen van. “Valt wel te drinken” besloot hij! De monniken waar we mee rond de tafel zaten waren leden van de karmapa-sekte en er heerste een heel gemoedelijke, speciale sfeer. We waren echt dankbaar om van wat dichterbij een blik te mogen werpen op hun levensstijl. Na het theekransje moesten we een manier zien te vinden om terug in de stad te geraken. Een taxi aanhouden was geen optie dus vroegen we een boerengezin in hun klein vrachtwagentje met open kar of we erin mochten springen. Géén probleem, er was nog plaats voor 2! Dus zo kwamen we na een prachtige uitstap terug in Lijiang aan…

Nieuwjaar 'revisited'...

Logboek Chinareis. Weekdag: zaterdag. Totale reisduur tot dusver: geen idee. Lang. Provincie: Yunnan. Weer: stralend.

Sinds een zestal dagen bevinden Sophie en ik ons in Lijiang, waar ons onlangs de langverwachte eer te beurt viel Chinees nieuwjaar te vieren, niet alleen in het bijzijn van die immer aimabele Chinezen (zei ik nu net immer? damn, ik zit al veel te lang in China om nog genuanceerd over dit volkje te kunnen nadenken…), maar ook op traditionele en uiterst memorabele wijze. De vieringen vonden bovendien plaats op een opperste beste locatie, in een door Unesco tot werelderfgoed omgedoopt dorpje, ver van de drukte van de grote stad (nu ja, in het licht van de feestdagen is rust relatief), waar in veelkleurige gewaden gehulde leden van de plaatselijke Naxi-minoriteit nog steeds het stadsbeeld domineren, waar de met blinkende stenen geplaveide straatjes je uitnodigen tot het maken van ellenlange verkenningstochten, en waar je tijdens zo’n wandeling ook niet zelden verloren loopt. Deel van de pret, zegt onze Lonely Planet, wij gaan akkoord.

On another note, Chinezen en vuurwerk gaan, wat historische bronnen en geschiedenisleraressen ook beweren, niet altijd even goed samen. De ‘Olympische vuurspelen’ die op de avond van de 6^de februari plaatsvonden in Lijiang hadden tot onze ontsteltenis veel weg van een ontploffing in een vuurwerkfabriek (weliswaar zonder casualties, althans naar ons weten), vooral dan omwille van de algehele afwezigheid van structuur of berichtgeving omtrent de locatie van de festiviteiten. Met andere woorden, de Chinezen zetten het op de bewuste avond keihard op een knallen, zonder ook maar enige veiligheidsoverwegingen in acht te nemen of bij de mogelijke gevaren van zo’n amateuristisch licht- en geluidsspektakel stil te staan. Zo voltrok zich dit langverwachte ‘straatfeestje’ op zeer chaotische wijze, en hilarisch genoeg leek het alsof alle logisch nadenkende Westerlingen zich op een kluitje bijeen hadden gedrongen, bang, het geheel met argusogen aanschouwend, verontwaardigd. Kei tof dus, want hoe levensgevaarlijk dan ook, van diepgaande assimilatie kan pas sprake zijn als je het ook goed met zatte, feestvierende Chinezen kan vinden. De meest verontrustende taferelen speelden zich af onder het toeziende oog van roerganger Mao, wiens hand de lucht in leek geheven alsof de man net een bescheiden kransje voetzoekers over de euforische menigte had neergelaten. In de uren die voorafgingen aan middernacht leek het vuurwerk als een luidruchtig en weinig behaaglijk deken te zijn neergedaald over de hele stad, met uitzondering van het oude, beschermde stadsdeel (omwille van het zelfs door de meest dronken Chinees gerespecteerde brandgevaar - de meeste huizen zijn er opgetrokken uit leem en hout).

Enkele van de meest zorgwekkende wantoestanden: feestvierders die hun vuurpijlen ogenschijnlijk in ramen van huizen, bomen en de gezichten van voetgangers (inclusief het mijne) mikten, anderen die nog naar de gebruiksaanwijzing van hun ‘pakketje lekkers’ op zoek leken terwijl een klein deel van hun vuurkrans al ongewild in de rug van voorbijgangers tot ontploffing kwam. De politie, nochtans talrijk aanwezig, leek het plebs hun spelen te gunnen, want zelfs de meest veiligheidsonterende praktijken ontgingen de ordediensten schijnbaar. Ook voor hen was het nieuwjaar, en ook zij hebben hun kwelgeesten en demonen, die door het afsteken van vuurwerk dienen uitgedreven te worden. Niets dan begrip van onze kant dus, doe zo voort, Public Safety Guys! Ter illustratie: één politieagent bracht met de deskundige hulp van zijn hoogstens achtjarige dochter het meest omvangrijke en luidruchtige pak voetzoekers (een gezinsverpakking, te zien aan de afmetingen ervan, kortom: something to enjoy with your loved ones!) tot ontploffing. Voldaan droop de man af, met het oog op de verdere ordehandhaving en, niet te vergeten, de opvoeding van zijn kind.

Verdere hoogtepunten hier in Lijiang:

- Naxi-feestmaal, bestaande uit gefrituurde geitenkaas en in bamboekokertjes bereid varkensvlees, doorgespoeld met een smakelijk glaasje Great Wall (witte wijn);

- verkwikkende fietstocht doorheen het omringende platteland, met een daaropvolgend bezoek aan een de vroegere hoofdstad van het zogenaamde Nanzhao-rijk;

- ontmoeting met Mathias en Sofia, 2 ‘globetrottende’ Zweden die leven om te reizen;

- excursie naar de Tiger Leaping Gorge, een danig intimiderend stukje natuur, gelegen in één van China’s meest indrukwekkende gebieden (fonkelende rijstterrassen, besneeuwde bergtoppen, uitnodigende valleien…).

Ziezo, overmorgen smeren we ‘m naar Dali, een wat kleinschaliger vervolg op dit schitterende toevluchtsoord. Na Dali volgt Xishuangbanna (zuiden van Yunnan), een tot de verbeelding sprekend, aan Laos en Myanmar grenzend paradijs op aarde. Of zoals we in het Chinees al eens plachten te zeggen: 不错吧! (niet mis, toch?!)

Groetjes,

S & S

Kunming is ons ding!

Dag bezoekertjes.

Hier spreekt Sophie weer eens met een nieuw verslagje over onze Zuidenreis. 4 dagen geleden keerden we terug uit Hong Kong. Wat een geweldige stad! Vanuit Guangzhou sprongen we de bus op richting Hong Kong, althans dat dachten we en werd ons in de 1^e plaats verteld door de buschauffeur… Na een rit van 20 minuten gingen we navragen waar de bus precies zou stoppen in Hong Kong en de busdame lacht naar ons en zei heel serieus “deze bus gaat helemaal niet naar Hong Kong, wij gaan naar de haven van Canton waar iedereen de boot neemt naar ginder!”. Jippieee dachten we, nu gaan we bootje varen.
Dat kwam natuurlijk aan als een verrassing en 2 touristilletjes later zaten we lichtjes gedrogeerd op het bovendek. Een Nederlander die toevallig voor ons in de rij stond had ons de tip gegeven om 10 kuai extra te betalen en een plaatsje te bemachtigen op de lege bovenverdieping. De Chinezen die zich massaal verzamelen op het benedendek zijn namelijk niet vertrouwd met touristil maar wél met zeeziekte. Toen ik een tripje maakte naar het toilet op dat benedendek wierp ik een blik op de arme bleke Chineesjes en was ik stiekem erg blij dat ik rustig boven zat. Toen vielen we in slaap, en werden we pas wakker toen de boot de kade in Hong Kong raakte.

Na het nodige papierwerk mochten we 90 dagen in Hong Kong verblijven. Maar 3 nachten waren meer dan genoeg gezien alles er een heel stuk prijziger is dan op het vasteland. De gigantische mensenmassa maakte een diepe indruk op ons en we hadden ook niet meer het gevoel in China te verblijven. Alles heel modern, netjes en geregeld. Ons hostel lag pal in het centrum van Tsim Sha Tsui. Een geweldige ligging die ons in staat stelde om alles in de buurt snel te verkennen.

Na Hong Kong maakte we een tussenstop in Guangzhou waar 100000en mensen gestrand waren bij het treinstation. China maakt dit jaar een extreem strenge winter door en de slechte weersomstandigheden maken dat vele treinen niet kunnen vertrekken. Net nu Chinees nieuwjaar nadert en ELKE Chinees de trein naar huis wil nemen. Chaos dus!

Gelukkig blijft dat slechte weer ons nu gespaard want sinds gisteren vertoeven wij in het prachtige Yunnan, meerbepaald haar hoofdstad Kunming. Kunming wordt de stad van de eeuwige lente genoemd en maakt tot nu toe haar naam helemaal waar. Morgen nemen we de slaapbus van 12 uurtjes naar Lijiang dus het wordt alleen maar mooier! We beleven de tijd van ons leven…

vele blije groetjes,

S & S