Samen in Xiamen...

Dag mensen allemaal!

Het is lange tijd stil geweest in het bastion van S & S, maar hier verschijnen we alweer ten tonele! Onze vertrekdatum begint zo stilaan te naderen, dus dachten we van: we gooien de boel nog eens helemaal om! Ten gevolge van deze magistrale ingeving pakten Sophie en ik dan maar zonder aarzelen onze biezen, et voilà, in een oogwenk (weliswaar een extreem landurige oogwenk van 42 uur, maar het woord ‘oogwenk’ vat iets beter de ‘vliegensvlug-heid’ waarmee we ons een weg hierheen baanden) bevonden we ons zo’n slordige 2000 km ten zuiden van onze vorige thuisbasis, meer bepaald in regio Xiamen, provincie Fujian.

Ha!-moment

Een medereiziger was mateloos geïnteresseerd in de kleur van onze ogen, en was er - mogelijk onder invloed van Chinese wetenschappelijke publicaties en theorieën over het thema in kwestie - van overtuigd dat wij als ware nachtuilen in het donker konden zien. Het spreekt voor zich dat we ’s mans opvattingen hieromtrent wat hebben moeten bijstellen, en aldus stapten we vergenoegd en met 60+ kilo in ons kielzog van de trein in het paradijselijke Xiamen. De discrepantie tussen Farenheit en Celsius moet hier met een korreltje zout genomen worden, want na een persoonlijke eerste peiling kwam ondergetekende alvast uit op een ruwweg geschatte 80 °C, give or take a few degrees. Da’s echter niets waartegen een colaatje van de McDonalds niet tegen bestand is, en met een wild wapperende kofferbak en in het gezelschap van onze uiterst sympathieke huisbaas Ding Hui begaven we ons naar ‘ons eiland’.

Ter plekke

Een salamander in de keukenkast (met vriendjes op veel andere plaatsen), het (door het handig gesitueerde ‘broekgat’ wapperende) piemeltje van het zoontje van onze huisbaas, een uitzicht op de ferrydokken van Gulangyu en de algehele broeierigheid, alle wezen ze ons met de neus op de feiten: vaarwel Jinan, welkom paradijs!

*update*: voor het geval sommige van onze lezers zich afvroegen hoe het piemeltje van bovengenoemd zoontje mij onder ogen kwam (en dat ìs ongetwijfeld het geval) --> tot een bepaalde leeftijd dragen Chinese kindjes broeken die het zitvlak onbeschermd laten en zo pampers overbodig maken... (dit fenomeen zorgt tevens voor onbestemde poeltjes gele vloeistof in het straatbeeld en op openbare plaatsen die - voor diegenen onder ons die niet graag met mooie schoenen of zware bagage door pipi-stroompjes waden - de vlotte doorgang 'enigszins' belemmeren...kuch*goor*kuch)

Ondertussen gaan flarden van onze gedachten nog uit naar de ontelbare slachtoffers van de recente catastrofe/aanhoudende rampen in Sichuan. Menselijk lijden, van die omvang dan nog, is iets waarbij werkelijk alle onbenulligheden des levens in het niets verbleken, en dat besef je pas goed en wel als dat lijden relatief dichtbij je plaatsvindt.

Ouch!

De recente woede-campagne gericht tegen de Fransen en hun winkelketen Carrefour is ons nog niet geheel ontgaan. Onlangs werd ik nog ij zo na door een heethoofd aan het stuur van een taxi uit de auto gezet pal in het midden van een druk kruispunt; gelukkig kon ik de man net op tijd geruststellen dat ik noch een Fransman, noch ‘één van die Amerikanen’ was. Deze jongeheer had ‘ergens op het internet gelezen’ dat winkelketen Carrefour ‘het verzet en de oproep tot onafhankelijkheid vanwege Tibetanen steunde’ – net zoals Delhaize al eens haar stem laat gelden in burgeroorlogen en interne crisissituaties van landen overal ter wereld? – en dus posteerden hij en z’n vriendjes zich maar al te graag luidkeels en wapperend met vlaggen aan de ingang van de Jialefu voor een goeie ouwe boycot. Behalve de importsectie (hmm, lekkere spaghettisaus en sprit-koeken) zijn alle producten die er verkochten worden van Chinese makelij; zulks stond echter niet in de weg van de man en zijn principes, en dus hield hij (luid schreeuwend) vol dat luid schreeuwen en mensen de toegang ontzeggen tot een winkelketen de oplossing waren voor het vermeende probleem.

Voorts ben ik fier te kunnen meegeven dat Wikipedia terug te bezichtigen valt op het Chinese net, en zo ook alle Chinezen met mij, vermoed ik. Verheugd over deze recente evolutie dacht yours truly: “laat ons even de proef op de som nemen”. Vastberaden tikte ik wat zoektermen in die refereerden naar enkele van de in de ogen van Chinezen meest gevoelige thema’s. “Boys will be boys”, dacht ik evenwel toen ik merkte dat mijn internet me plotsklaps in de steek liet, en wel voor enige tijd. Enigszins teleurgesteld omdat ik mijn lijstje met gevoelige onderwerpen niet had kunnen afwerken, surfte ik dan maar verder, browsend naar banale onderwerpen van minder subversieve aard… Goh, wat is zo'n online database toch handig, als je weet waarnaar je moet zoeken tenminste!

Greetzz

S & S