Nieuwjaar 'revisited'...

Logboek Chinareis. Weekdag: zaterdag. Totale reisduur tot dusver: geen idee. Lang. Provincie: Yunnan. Weer: stralend.

Sinds een zestal dagen bevinden Sophie en ik ons in Lijiang, waar ons onlangs de langverwachte eer te beurt viel Chinees nieuwjaar te vieren, niet alleen in het bijzijn van die immer aimabele Chinezen (zei ik nu net immer? damn, ik zit al veel te lang in China om nog genuanceerd over dit volkje te kunnen nadenken…), maar ook op traditionele en uiterst memorabele wijze. De vieringen vonden bovendien plaats op een opperste beste locatie, in een door Unesco tot werelderfgoed omgedoopt dorpje, ver van de drukte van de grote stad (nu ja, in het licht van de feestdagen is rust relatief), waar in veelkleurige gewaden gehulde leden van de plaatselijke Naxi-minoriteit nog steeds het stadsbeeld domineren, waar de met blinkende stenen geplaveide straatjes je uitnodigen tot het maken van ellenlange verkenningstochten, en waar je tijdens zo’n wandeling ook niet zelden verloren loopt. Deel van de pret, zegt onze Lonely Planet, wij gaan akkoord.

On another note, Chinezen en vuurwerk gaan, wat historische bronnen en geschiedenisleraressen ook beweren, niet altijd even goed samen. De ‘Olympische vuurspelen’ die op de avond van de 6^de februari plaatsvonden in Lijiang hadden tot onze ontsteltenis veel weg van een ontploffing in een vuurwerkfabriek (weliswaar zonder casualties, althans naar ons weten), vooral dan omwille van de algehele afwezigheid van structuur of berichtgeving omtrent de locatie van de festiviteiten. Met andere woorden, de Chinezen zetten het op de bewuste avond keihard op een knallen, zonder ook maar enige veiligheidsoverwegingen in acht te nemen of bij de mogelijke gevaren van zo’n amateuristisch licht- en geluidsspektakel stil te staan. Zo voltrok zich dit langverwachte ‘straatfeestje’ op zeer chaotische wijze, en hilarisch genoeg leek het alsof alle logisch nadenkende Westerlingen zich op een kluitje bijeen hadden gedrongen, bang, het geheel met argusogen aanschouwend, verontwaardigd. Kei tof dus, want hoe levensgevaarlijk dan ook, van diepgaande assimilatie kan pas sprake zijn als je het ook goed met zatte, feestvierende Chinezen kan vinden. De meest verontrustende taferelen speelden zich af onder het toeziende oog van roerganger Mao, wiens hand de lucht in leek geheven alsof de man net een bescheiden kransje voetzoekers over de euforische menigte had neergelaten. In de uren die voorafgingen aan middernacht leek het vuurwerk als een luidruchtig en weinig behaaglijk deken te zijn neergedaald over de hele stad, met uitzondering van het oude, beschermde stadsdeel (omwille van het zelfs door de meest dronken Chinees gerespecteerde brandgevaar - de meeste huizen zijn er opgetrokken uit leem en hout).

Enkele van de meest zorgwekkende wantoestanden: feestvierders die hun vuurpijlen ogenschijnlijk in ramen van huizen, bomen en de gezichten van voetgangers (inclusief het mijne) mikten, anderen die nog naar de gebruiksaanwijzing van hun ‘pakketje lekkers’ op zoek leken terwijl een klein deel van hun vuurkrans al ongewild in de rug van voorbijgangers tot ontploffing kwam. De politie, nochtans talrijk aanwezig, leek het plebs hun spelen te gunnen, want zelfs de meest veiligheidsonterende praktijken ontgingen de ordediensten schijnbaar. Ook voor hen was het nieuwjaar, en ook zij hebben hun kwelgeesten en demonen, die door het afsteken van vuurwerk dienen uitgedreven te worden. Niets dan begrip van onze kant dus, doe zo voort, Public Safety Guys! Ter illustratie: één politieagent bracht met de deskundige hulp van zijn hoogstens achtjarige dochter het meest omvangrijke en luidruchtige pak voetzoekers (een gezinsverpakking, te zien aan de afmetingen ervan, kortom: something to enjoy with your loved ones!) tot ontploffing. Voldaan droop de man af, met het oog op de verdere ordehandhaving en, niet te vergeten, de opvoeding van zijn kind.

Verdere hoogtepunten hier in Lijiang:

- Naxi-feestmaal, bestaande uit gefrituurde geitenkaas en in bamboekokertjes bereid varkensvlees, doorgespoeld met een smakelijk glaasje Great Wall (witte wijn);

- verkwikkende fietstocht doorheen het omringende platteland, met een daaropvolgend bezoek aan een de vroegere hoofdstad van het zogenaamde Nanzhao-rijk;

- ontmoeting met Mathias en Sofia, 2 ‘globetrottende’ Zweden die leven om te reizen;

- excursie naar de Tiger Leaping Gorge, een danig intimiderend stukje natuur, gelegen in één van China’s meest indrukwekkende gebieden (fonkelende rijstterrassen, besneeuwde bergtoppen, uitnodigende valleien…).

Ziezo, overmorgen smeren we ‘m naar Dali, een wat kleinschaliger vervolg op dit schitterende toevluchtsoord. Na Dali volgt Xishuangbanna (zuiden van Yunnan), een tot de verbeelding sprekend, aan Laos en Myanmar grenzend paradijs op aarde. Of zoals we in het Chinees al eens plachten te zeggen: 不错吧! (niet mis, toch?!)

Groetjes,

S & S